Si Mimi At ang Tatlong Bilog

Labing dalawang taong gulang na ang batang si Mimi at nasa ika-Limang baitang na siya sa kanyang pag-aaral. Siya ang pinaka mahusay sa kanilang klase. Bata pa lamang kasi siya ay tinuturuan na siya ng kanyang mga magulang para mag-basa, sumulat at bumilang. Kaya naman naging mahusay na siya sa kaniyang unang pag-pasok sa paaralan. Ipinag-mamalaki siya ng kanyang magulang kahit kanino.

"Ang anak ko ang pinaka mahusay sa kanilang klase."

Pag-mamalaki ng kanyang ama sa kasamahan nito sa bukid.

Kahit mahirap ang buhay ng batankg si Mimi ay nag tatiyaga siya sa kanyang eskwela. Araw-araw niyang tinatawid ang dalawang ilog sa kanilang lugar upang siya ay makapasok lamang sa kanyang paaralan. Kahit ganoon man ay pinipilit parin niyang mag-sumikap upang marating niya ang nais niyang kurso pag tapak niya sa kolehiyo.

Marami siyang kaibigan, mabait kasi si Mimi. Magalang sa matatanda at masunurin sa mga utos nito.At sa mura niyang edad ay alam na niya ang dapat niyang gawin sa araw-araw. Katulong siya ng kanyang ina sa sa pag-hahatid ng pag-kain ng kanyang ama sa bukid, sa tuwing wala siyang klase. Tumutulong din siya sa gawaing bahay at pagluluto tuwing siya ay libre.

Ngunit ng araw na iyon ay mag isa lamang siyang mag hahatid ng lutong pag-kain sa kanyang ama. Naglalaba kasi ang kanyang ina ng araw na iyon. Linggo ng tanghali ang araw na iyon, may dalang basket si Mimi upang dalhin sa knayang ama sa bukid. Masaya siyang nag-lalakad sa pilapil ng bukid at paawit-awit pa, ng bigla siyang matapilok at mawalan ng balanse. Nalag-lag sa bukid ang bata. Naputikan ang kanyang mga kamay at paa, subalit hindi iyon ang kanyang ikinagulat ng sandaling iyon. May nakita kasi siyang tatlong bilog sa kanyang pinag bag-sakan. Hindi niya alam kung anung uri ng bagay ang mga iyon. Kulay pula , asul at puti ang mga kulay nito.

"Itlog ba ang mga ito? "

Pag tatanong niya sa sarili.

"Hindi naman siguro malaki ito sa normal na itlog at iba ang kulay nitong dalawa."

Inilapit pa ng bata ang isang bilog na bagay sa kanyang tainga. Para pinakikinggan nito kung anu man ang nasa loob ng bagay na iyon. Inalog alog pa at sinuring mabuti.

"Naku! Baka magalit na si itay ang mga pag-kain niya . "

Naalalang bigla ni Mimi. Dali-dali siyang tumayo at inilapag ang mga itlog sa loob ng kanyang basket.

"Ama! Nandito na po ako. Andito na po ang inyong tang-halian. "

Masaya nyang bungad sa ama habang tintawag niya ito mula sa bukid.

"Anong nang-yari sa iyo anak?"

May halong pag-tataka niya sa anak.

"Naglaro kaba sa putikan?"

"Naku! Hindi po, nalalag-lag po ako sa bukid."

Natatawang sabi ni Mimi.

Dahil sa pagkukwento ng bata sa kanyang ama ,nalimutan niya ang mga itlog na napulot niya sa putikan ng siya ay mahulog dito. Pauwi na siya at pabalik na sa kanilang tahanan ng ma-alala ulit niya ang mga bagay na napulot niya. Napag pasyahan niyang huminto muna at umupo sa ilalim ng punong mangga na nadaanan niya. Tahimik siya umupo at kinuha ang isang bilog sa kanyang bitbit na basket.

"Ano kaya ito?"

Muli niyang tanong sa kanyang sarili.

Habang pinag mamasdan ay naisip niyang ilagay sa kanyang harapan ang dalawa pang nasa kanyang lalagyan. Humiga siya sa damuhan at humarap sa kanyang nasa harapan. Hanggang sa makatulog siya sa kanyang posisyon.

Pahapon na ng siya ay magising,pag mulat niya ay nasa harapan pa rin niya ang tatlong bagay sa kanyang harapan.

"Hinahanap na ako ng ina sigurado."

Pag-aalala niyang sambit.

Iiwanan sana niya ang makukulay na bilog na natagpuan niya kanina. Subalit naisip niyang kunin na lamang ito at gawing palamuti sa kanyang silid. Nadatnan niyang na-nanahi ng sirang bao ang kanyang ina sa harap ng pintuan. Agad siyang nag mano at pumasok sa kanyang silid. Kasama niyang inakayat ang tatlong bilog at inilagay iyon sa lamesita nasa tabi ng kanyang higaang kawayan. Matapos niyon ay bumaba n siya at nagluto ng kanilang hapunan, pag-dating ng kanyang ama ay sabay sabay silang nagsalo-salo sa hapag.

Matapos non ay nag-linis siya ng kanyang katawan at pumanhik na muli sa kanyang silid. Nag-basa ng aklat at nag-aral sa kanyang mga aralin. Nananalagin na siya para sa kanyang pag-tulog ng mapansin niyang muli ang tatlong bagay na napulot sa bukiran.

Pinagmasdan niyang muli ang bagay na iyon. Inilagay sa kanyang mga kamay at ipinatong ang isa sa kanyang sikmura. Hanggang sa mahimbing na siya.

Kalagitnaan iyon ng tulog ng bata ng magising siya. Nakarinig kasi siya ng hindi kilalang ingay. Para iyong isang pagaspas ng malaking ibon sa tabi ng kanyang silid. Dudungaw sana siya sa binatana ng mapansin niyang may-kakaiba sa mga bagay na nakuha niya sa bukid. Maya liwanag kasi na nang-gagaling sa paligid nito. Animoy parang mabibiyak. Lalong lumakas ang ugong sa labas ng kanyang silid, kasunod nito ang isang huni na parang pito sa pandinig niya ng malaking ibon.

Napaupo siya sa isang sulok ng kanyang kwarto ng makitta niya na isang dambuhalang ibon ang sumungaw sa kanyang bintana.

"Inay! Itay!"

Sigaw ni Mimi na may halong takot at kaba. Subalit parang hindi siya naririnig ng mga ito. Napansin ni Mimi na nakatuon ang pansin ng malaking ibon sa mga bagay na nasa kanyang higaan. Umiilaw ang mga ito na parang may lalabas mula sa loob ng tatlong bagay na iyon. Humuhuni oa rin ang ibon. Lakas loob na lumapit ang bata sa kanyang higaan dahan-dahang hinawakan ang umiilaw na bagay. Para namang nagalit ang malaking ibon at sumigaw ito ng malakas. Napaatras si Mimi, subalit muli siyang sumulong sa pag-lakad. Hinawakan niya ang mga ito at kinuha ng dahan-dahan. Ganoon din ang ginawa niyang pag-lakad papunta sa ibon. Marahan niyang inaabot ang bagay na pinagtutuunan ng pansin ng malaking ibon nkatoon ito sa hawak niya. Para namang nakaintindi ang ibon. Mula sa kanyang mga tuka ay binit-bit ng ibon.

Mula sa kanyang silid ay marahang lumabas ng bahay ang batang si Mimi naroroon kasi ang bata .Muli pa'y nakita ni Mimi ang napakalaking ibon na maaring sumakop sa kanilang munting tahanan.

Tatlong maliliit na huni ang narinig ng bata. Mula sa tatlong bagay pala na napulot niya ay may mga munting ibon na magmumula sa loob nito mabuti na lamag at hindi niya naisipang pag-laruan ang mga iyon. Sa kanyang kinalalagayan ay muling humarap sa kanya ang malaking nilalang at humuni ito ng marahan paharap sa kanya.

Natuwa ang bata, ilang saglit pa'y muling kumampay ang pak-pak nito at marahang inisakay ang tatlong maliliit pang ibon sa likuran nito. Umangat na ito sa lupa marahang-marahan. Para namang nag papasalamat ang malaking ibon sa kanya. Nginitian niya ito hanggang sa lumipad ito palayo ng palayo.

Naging maganda ang kinabukasan ni Mimi ng sumunod na araw ,hindi maalis sa isipan niya ang mga pangyayari sa kanya ng nagdaang gabi. Umaasa siya na makikita pa niyang muli ang mga nilalang na hinid nawala sa isipan niya..

Ang Inahing Manok

Sa silong ng isang puno ay mayroong isang inahing manok na nagli-limlim sa 5 itlog. Masayang-masaya ang inahing manok dahil malapit na ang pag-sapit ng pag-pisa ng kanyang mga itlog. Ilang araw na lang ang kanyang hihintayin ay makikita na niya ang kanyang mga sisiw. Maging ang mga katabi niyang hayop na naninirahan din sa malaking punong iyon ay tuwang tuwa para sa kanya.

"Sa saglit na araw na lamang ay makikita mo na ang iyong mga sisiw manok."

Masayang pa-alala ng katabi niyang bibi na nag aalaga ng sampung kiti. ito na rin ang kanyang naging kaibigan simula ng siya ay mapunta sa ilalim ng punong iyon. Ito rin ang naging katulong niya sa pag babantay sa kanyang mga itlog tuwing siya ay nag hahanap ng makakain.

"Naku bibi napaka-saya ko sa aking mga itlog sana ay malulusog silang sisiw at walang karamdaman sa kanilang mga katawan. "

Tuwang-tuwa namang sagot ng inahing manok.

Isang araw habang nag lalakad ang inahing manok sa bukid ay nakita niya na may isang ahas na papunta sa malaking puno na tinitirhan niya kasama ang ibang mag hayop na nandoon. Nakaramdam ng kaba ang inahing manok. Alam niya kasi na kaaway ng lahat ang ahas na iyon. Marami na kasing tinakot na mga hayop ang ahas. Dali dali siyang bumalik sa kanyang pugad upang tignan ang mga naiwan niyang mga itlog, na binabantayan naman ng bibi ng mga sandaling iyon.

Tahimik naman niyang dinatnan ang ibang mga nakatira doon. Mga maliliit lamang na uri ang mga hayop na kasama ng inahing manok. Pumasok siya sa kanyang pugad, nakita niyang natutulog ang bibi kasama ang kanyang mga kiti na nakapalibot sa inahing bibi.

Lulukuban na sana ng inahing manok ang kanyang mga itlog ng makita niyang nasa likuran pala niya ang malaking ahas at nakangiting nakalabas ang matatalim na ngipin nito. Natakot ang manok at nag-puputak ito. Nagising ang hayop na naroroon na mga tahimik na nag papahinga. Naalarma ang lahat. Maging ang bibi ay natakot din. Agad nilubukan inahing bibi ang mga kiti niyang takot na takot din sa malaking ahas. Takot na takot ang lahat. Alam nilang wala silang laban sa malaking ahas na naroroon. Hindi alam ng manok ang kanyang gagawin. Natatakot siya para sa kanyang mga itlog, nag isip ng maigi nag manok.

Habang nag i-isip itoy biglang nag sungit ang panahon. Bumuhos ang malakas na ulan. Lalong natakot ang inahing manok habang ang ahas naman na kanina pa lumiligid sa kanila ay lumapit pa sa pugad ng inahin. Hin di naman hinayaang makalapit ng inahin ang ahas, Sa halip ay hinampas niya ito ng papak sabay ng pag kahig. Maging ang bibi ay tumulog din sabay nilang pinag tulungan ang ahas na nais kainin ang itlog ng inahing manok.

Nasaktan naman ang ahas, dahilan upang mag wala ito doon. Hindi naman sinsadya nitong mataamaan ang pugad ng manok. Lumabas na ang ahas subalit nataob ang pugad. Gumulong ang mga itlog ng manok. Kumalat ang mga ito sa kulob ng kanilang tahanan.Habang ang isa naman ay gumulong patungo sa labas . Nabasa ito ng tubig, sa takot ng manok ay nag mamadali itong lumabas ng pugad at hinabol ang gumugulong na itlog. Oras na hindi iyon huminto ay malalag-lag an g itlog sa ilog at hindi na makukuha pa ng inahing manok . Naataranta ang ibang hayop para sa itlog, nag labasan din ang ibang hayop na tutulong sa manok upang masagip ang itlog nito. Subalit walang umabot ng makita nilang nahulog na ang itlog papunta sa ilog.

Para namang nawalan ng pag-asa ang inahing manok sa pang-yayari iyong . NAlungkot ang lahat para sa manok. Sumilip ang manok kasama ng ibang hayop na naroroon sa ilog. Para namang nabuhayan ang manok ng makita niyang nakasala-lak pa pala ang itlog niya sa mga ugat ng kahoy na naroroon. Nakasalalak ito doon at malapit ng malag-lag. Nag mamadali namang bumaba ang ibang naroroon. Nandoon pala sa puno ang matsing na nag mamasid , agad itong bumaba sa puno at patalon ng inabot ang itlog sa pag kalag-lag sa ilog.

Nakahinga ng maluwag ang lahat. Masaya sila sa ginawang pag-tulong ng matsing sa manok. Ang manok nama'y kinuha agad ang kanyang itlog sa nag magdang loob na kapwa niya hayop.

"Maraming salamat kaibigang matsing sa ginawa mong pag-tulong sa aking itlog."

Walang humpay na pasasalamat nito sa matsing.

Masaya namang dinala ng matsing ang itlog sa pugad ng manok. Tumulong na rin ito upang ipunin ang itlog na gumulong kanina sa iba pang bahagi ng kanilang pugad. Ng maipo'y masayang pinag masdan ng manok ang knayang mga itlog. Nagulat naman ito ng dahan-dahang napipisa ang itlog. Napatingin ang lahat dito, Inabangan nila kung ano ang mga susunod pang manyayari.

isang maliit na tuka naman ang sumilay sa itlog. Tinulungan naman ng inahing manok ang kanyang itlog sa pag-pisa nito. Lumabas na ang unag sisiw. Masayang nag hiyawan ang mga hayop, sunod sunod naman na ang pag pisa ng mga itlog. Limang malulusog na sisw ang lumas sa itlog. Gaya ng hiling ng inahin para dito. Masayang nilukuban ng manok ang kanyang mga bagong pisang sisiw at nag-pasalamat sa lahat ng mga naroroon..


____The End:)_____

Kwentong Kutsero ni Karding

Alam nyo ba kung bakit nilalagayn ng tapolodo ang mga mata ng kabayo? Para diretso ang tingin? Tama at para hindi siya magagambala ng mga kasabay niya na nsa tagiliran niya.

Isang Kutsero si Karding, bata pa lamang siya ay ito na ang pinag kakaabalahan niya. Dito rin siya kumikita dahil ito ang itinuro sa kanya ng kanyang ama noong nabubuhay pa ito. Masipag siya, mabait at magalang sa mga nagiging pasahero ng kanyang kalesa. Iyon nga lang ay may mga bagay na hindi kanais nais niyang gawain. Sa tagal na niyang Kutsero ay madami nadin ang kanyang karanasan. Na paayos niya ang pamanang kalesa ng kanyang ama. Ito kasi ang nag iisang pamana nito para sa batang kutsero noon. Ngunit sa tagal ng panahon ay nasira na rin ito. Kaya't ng kumita siya ng malaki ay pinaayos niya at piankumpuni ang nasirang kalesa.

Nakabili na rin siya ng isa pang kabayo. Matanda na rin kasi ang katuwang niya sa kanyang hanap buhay. Ang pangalan nito ay si Noning. Ang sampung taon na niyang katuwang na ibinigay naman ng kanyang ina. Ngayon ay pinag pahinga na niya ito at nakalagay na lamang sa isang kubo , kung saan din niya nilalagay si Ameng, ang kanyang bagong kabayo. Sa edad na dalawamput pito ay binata pa rin si Karding. Wala kasi siya matipuhan sa kanilang lugar. Gayunman ay ayos lang sa kanya. Mahirap daw kasi ang buhay at kailangang pagipunan muna at mag handa sa pag-aasawa.

SA tagal ng kutsero ni karding ay alam na niya ang laht ng mga bagay na maari niyang gawin upang mag karoon ng madaming pasahero . Isa na dito ang pagiging mabait sa mga tao. Maasikaso at magalang. Subalit may isa lamang na hindi kaayon ayon sa kanyang gawain. Kahit hindi naman maari ay kanyang ginagawa.

Isang turistang dayuhan ang nais sumakay sa kanyang karwahe ng araw na iyon. Maaga pa lamang kasi ay handa na siya upang mag hanap buhay. Maaga siyang gumising upang maaga din siyang makahapon sa kanyang tahanan at maagang makapag pa hinga.

"Maari bang makisakay sa iyong kutsero iho?"

Wika ng matandang babae. Sa itsura pa lamang nito ay malalaman ng hindi ito taga roon mula sa kanilang bayan. Makinis ang kutis nito, maganda ang kasuotan, at maganda ang tindig. Propesyonal ito sa kanyang paningin. May edad man ay hindi naman halata sa kanyang dating.

"Sige ho"

magalang niyang sagot sa pasahero.

"Saan ho ba tayo?"

Tanong niya sa babae.

"Nais kong dalhin mo ako sa magagandang pasyalan dito sa inyong lugar. Bago lamang ako dito at nais kong maiba ang aking paningin. "

"Naku wala hong problema."

Sambit naman ng lalaki.

Inaalayan niya itong makasakay mula sa kalesa. Maingat ang knayang ginawang paghatak sa lubid na kumokontrol sa babae. At ilang saglit pa'y lumalakd na sila.

"Marami hong magagandang lugar dito sa aming nayon"

Nakangiti niyang panimula sa Ale, habang nililingon niya ito mula sa kanyang likuran.

Ngumiti naman ito sa kanya.

"Ang ama ko ho ay dating kapitan sa pook na ito, nag simula ho akong maging kutsero ng yumao ang aking ama. "

Ano ito? Mali ang kwento ni Karding? Hindi naman na ito kataka taka, dahil isa ito sa asal na hindi na nabago simula ng siya ay naging kutsero. Marami ang nakakakilala sa kanya dahil sa kanyang mga gawa gawang kwento at walang katotohanan.

"Kilalang kilala ho ako rito. Oras na sambitin ninyo ang aking ngalan ay agad ho akong makikilala"

Dugtong pa niya.

Tuwang tuwa lamang ang kagalang galang na ale mula sa kanyang likuran habang palingon- lingon siya rito.

Tuwang-tuwa naman ang pobreng kutsero sa kanyang ginagawang kwento na ibinabahagi niya sa kanyang pasahero. Kahit walang katotohanan at kahit mali ay diretso pa rin siya sa kanyang istorya.

Ng matapos niya itong igala ay tuwang tuwa siya ng bayaran siya ng tatlong daang piso nito. Bihira lamang ang mag abot sa kanila ng ganitong halaga. Pahapon na ng siya ay bumalik sa kanyang tahanan. Matutulog na lamang siya ay iniisip pa rin niya ang kanyang susunod na kwentong kutsero na ibabahagi niya sa kanyang magiging pasahero sa darating pang mga araw.

Dahil sa kanyang gawain ay mraming kutsero ang sa kanya'y nagagalit. Subalit tinataasan na lamang niya ito ng kanyang balikat.

"Naku karding huwag kang maging imbento sa iyong mga pasahero at baka sa huli'y pag sisihin mo iyan. "

Paalala sa kanya ni Mang Kanor minsang mag kasalubong sila nito sa daan habang siya ay pauwi sa knayang tahanan.

Minsan habang siya ay nasa karinderya na paborito niyang pag kainan ay isang batang babae ang nakita niyang patawid sa malaking kalsada nila. Sa itsura nito ay nasa sampung taong gulang pa lamang ito. Pinag mamasdan niya ito sa malayo dahil nkita niyang papalapit ito sa kangyang pinupwestuhan. Hindi niya inaasahang isang kotseng puti ang rumaragasang sasagi sa bata, mabuti na lamang at naabutan pa niya itoat madali niya naiiwas sa aksidente. Kinabahan siya sa maaring mangyari sa bata

Nasagip niya ito mula sa kapahamakan, tuwang tuwa ang mga tao sa kanyang paligid. Maging siya ay masaya din . Kahit papano kasi ay naging bayani siya sa simpleng paraan lamang. May maganda rin paalng dulot ang pagiging malikot ng kanyang mga mata sa kanyang kapaigiran.

Lumaki ang kanyang mga tainga sa kanyang mga narinig, msarap ito sa pakiramdam at maginhawa ang tingin niya sa kanyang mga kapaligiran. Sinwerte naman siya sa kang pasada ng araw na iyon . Marami ang naging kita niya sa araw na iyon, iyon nga lang at hindi pa rin nag bago sa kanyang dating gawain. imbentong istorya naman ang kanyang ibinahagi sa mga pasaherong sumasakay sa kanya.



Ayon sa mga matatanda lahat ng bagay daw na ginagawa ay may katapat na bagay. Mabuti man o masama.

Isang matandang ermetanyo ang naglalakad ng araw na iyon . Papunta sa hindi alam kung saan. Aksidente naman itong madadaanan ni Karding. Nakasuot ang matanda ng sira sira at aduming kasuotan. Ang suot na sapatos nito ay butas sa ilalim at ang sumbrero nito at nangungutim sa kadumihan. Sa anyong iyon ng matanda ay nahabag ang matagal ng kutsero.

"Sakaya na ho kayo tatang, at madala ko kayo sa inyong paroroonan. "

Subalit tinignan lamang siya nito mula ulo hanggang paa. Animo'y sinusuri ang kanyang itsura.

"Ah, dadalhin ko ho kayo sa inyong tirahan."

Pag mamagandang loob niya dito. Subalit hindi niya inaasahan ang sumunod na sambit ng ermitanyo. Bumulong ito sa hangin at maya maya pa'y nanghina na lamang ang kutsero at bumagsak sa lupa. Huling nakita na lamang niya ay ang pag layo ng matanda.

Masakit ang ulo ng magising si Karding. Nakaramdam siya ng kagat ng lamok ng siya ay bumangon. Nandoon pa rin siya sa lugar kung saan siya iniwan ng matandang nais niyang pag magandahan ng loob. Inikot niya ang kanyang mga mata.

"Salamat naman at nandoon pa rin ang kanyang kabayo at ang karwahe nito. tahimik na kumakain ang kanyang kabayo. Tatayo sana siya ng mapansin niyang mabalahibo ang kanyang kamay. Dahan dahan niyang sinalata ang kanyang katawan. Mula sa kanyang mga kamay nagulat siya ng makita niyang iba na ito. Wala ang kanyang limang mga daliri, at mga kuko nito. Nagulat siya ng mpansin niyang maging ang kanyang mga paa ay katulad din ng kanyang mga kamay. Animoy nakasuot siya ng makapal na sapatos ang kulay kayumanggi niyang mabalahibong kamay ay nakalapat sa lupa. Nakaramdam ng uhaw ang binata. Malui siya tumayo. Tumayo na nakalapat ang parehas niyang mga paa sa lupa. Iinom siya sa ilog ng makita niya ang kanyang sarili. mula sa repleksyon ng tubig.

Napaatras siya at muling bumalik sa harapan ng tubig. Hindi siya maaring magkamali, hindi niya anyo ang nasa kanyang harapan. Mahaba ang mukha, may buhok sa likuran ng ulo. Mbalahibo ang kanyang katawan. Isang Kabayo. Tama isa nga itong kabayo. Naging kabayo si Karding, hindi niya alam ang kanyang gagawin. Natulala siya at hindi makagalaw sa kanyang kinatatayuan. Umiiyak na siya,

"Ano ito? Anong nangyari sa katawan ko? Bakit ako naging kabayo? Huhuuh"

Tanong niya sa kanyang isipan.

Lumalalim na ang gabi. Kailangan na niyang umuwi. Nandoon pa rin ang kanyang kabayo. Tinawag niya ang kanyang alaga. Subalit walang lumalabs ng letra sa kanyang mga bibig. Tanging huni lamang ng isang hayop ang lumalabas sa kanyang bibig. Lumapit naman ito sa kanya. Patakbo pa ang ginawa nito sabay hinto ng malapit na sa kanya ang hayop.

Palakad na ang dalawang hayop ng may narining si Karding na pulotong ng isa pang kabayo. At tinig ng isang lalaki.

"Hiyyaaaaa"

Sigaw nito. Maganda ito para kay Karding ay makakatulong nrin sa kanya sa wakas. Nakita sila nito.

"Whoaa, Ano kayang ginagawa ng mga kabayong ito dito? Hindi bat kay Karding na mapangimbento ang isang hayop na ito? "

Parang nanliit si Karding sa kanyang narinig. Hindi niya kilala ang lalaki at hindi rin niya ito mukha. Kinuha ng lalaki ang lubid hintak nito ang Alaga ni Karding na kabayo. Hindi sana siya susunod dito, nanghinayang lamang siya sa kanyang alaga.

Binigyan sila Karding ng pag kain. Tubig at silungan. Subalit hindi siya kumakain ng damo, wala siyang nagawa kundi ang tiisin na lamang ang gutom para sa gabing iyon. Tinitignan lamang siya ng ng ibang hayop na naroroon at tahimik na kumakain. Sa laki kasi ng lugar na kanilang pinuntahan kay daming hayop din ang naninirahan doon.

"Kumain kana."

Kinagulat na gumising sa kabayong si Karding. Walang tao na naroroon tanging mga kabayo, baka , kalabaw at ibang hayop lamang ang tangi niyang mga kasama. Si Ameng pala ang nag salita.

"Paano kang nakapag salita!?"

Gulat niyang tanong.

"Hindi ako nag sasalita nag kakaintindihan lamang tayo sapagkat isa ka n ring kabayo"

" Tao pa rin ako . Malungkot niyang wika. "

Pumunta sa sulok ang dating kutsero at tumalikod na lamang dito.

"Nagalit sa iyo ang matandang ermitanyo"

Kwento ni Ameng.

"Mahilig ka kasing gumawa ng kwento na hindi naman totoo. "

Napag isip si Karding. Hindi niya inaakala na may mga taong nagagalit din pala sa kanyang gawain. Nakaramdam siya ng panghihina sa sarili. Ni ayaw niyang mag pahinga ng gabing iyon. Madaling araw na ng maipikit ni Karding ang kanyang mga mata. Umaasa siya na sa kanyang pag dilat ng mata kinabukasan ay babalik na siya sa normal.

Maaga ring nagising si KArding, masaya niyang iminulat ang kanyang mga mata. Umaasang paniginip lamang ang lahat. Ngunit bigo siya sa kanyang isipin. Nalungkot siya at bumalik sa pag kakahiga. Labis na nalungkot si Karding sa nangyari sa kanya. HIndi niya ninais na ma- aaring mag ka ganon ang mangyayari sa kanyang pag ka tao. Inisip niya ang lahat ng kanyang ginawa. Lahat ng ginawa niyang pag iimbeno at pag sisinungaling sa mga tao.

Umiiyak si Karding habang nag lalakad papunta sa Farm na pagpapastulan sa kanila. Sinusundan niya ang mga kabayong nasa kanyang harapan, habang nasa likuran naman niya si Ameng.

"Naku Karding hayaan mo na mgiging msaya ka rin kahit na ikaw ay isang kabayo. Tignan mo kami masaya kami kahit mga alaga lang kami. Tulad mo noong ako ay inaalagaan mo dati. "

Kahit papano ay nabawasan ang kanyang pag-kalungkot. Nag karoon kasi siya ng katuwang sa kanyang problema. Hindi niya inaakala na ang kanyang alaga ay siya rin pala niyang magiging kaibigan.

Sa katagalan ay nakasanayan na rin ni Karding ang kanyang pagiging isang Kabayo. Natuto siyang kumain ng mga damo darak at ibat-ibang pag kain ng isang hayop. Nilagyan na rin siya ng tatak ng taong nakapulot sa kanilang dalawa ni Ameng ang dati niyang alaga. Katunayan na pag mamay-ari na sila.

Lumipas pa ang mga araw , linggo , buwan at panahon. Hindi pa rin nag babago at bumabalik sa dati si Karding. At nawala na rin sa isipan niya ang pagiging isang tao. Para sa kanya ay natural na sa kanya ang pagiging isang kabayo.

Minsan habang sila ay nag lalakad ay nakita niya ang isang pamilyar na mukha. Nakasout ito ng smaduming kasuotan, butas na sapatos at maduming sumbrero. Ito ng ang ermitanyong bumulong sa hangin at nag pahina ng kanyang katawan. Dali-dali niya itong hinabol at hinarang. Wari niya'y nakikilala siya nito, at natatandaan. Tumingin ito sa kanya at tumawa.

"Ikaw pala iyan Karding. Natutuwa ako at nakikilala mo pa pala ako. "

Gusto niya itong sigawan, subalit tanging huni na lamang ng isang kabayo ang lumalabas sa kanyang tinig.

"Huwag kang magalit Karding. Binigyan lamang kita ng leksyon. Sana ay naging aral sa iyo ang nangyaring ito. "

Napagisip ang Kabayo.

"Huwag kang mag-alala at ibabalik na kita sa iyong dating pag ka tao. Subalit hindi na maari ang iyong gawain lagi kitang babantayan sa lahat ng iyong gawain. "

Natuwa si Karding sa narinig. Pangako niya sa sarili na hindi na niya uulitin ang kanyang pag iimbento ng kwento, . Maya-maya pa'y nag laho ang matanda, kasunod nito'y ang pag iiba ng kanyang anyo, Kasunod ay ang bagong Kutsero na nasa tabi niya na may nakapangalangang KARDING sa likuran nito. Nandoon rin si Ameng nakasuot ito ng bakal na tumatakip sa gilid ng mga mata nito. (Tapalodo ang tawag dito.)

Nag pasalamat si Karding sa matanda kahit wala na ito sa kanyang paningin. Nakabalik na nga siya. Tuwang tuwa siyang lumapit kay Ameng at niyakap niya ito. Masayang masaya sila at nag sisisi sa lahat ng ginawa niyang panloloko sa tao.

Bumalik na sa normal ang lahat, nakabalik na siya sa kanyang trabaho. Binago na niya ang kanyang gawain, at mag mula noon ay hindi na gumwa ng Kwentong Kutsero si Karding.


ARAL: Maging totoo at huwag mag imbento.

Ang Kwento Ng Pagong At Pusa

Isa itong kwento na kailanman ay hindi maaring mangyari kahit sa tao man. Ang lathalang ito ay mula sa pinapalawak kong isip at pag-likha sa pamamagitan ng pag-sulat.

Masaya ang buhay ng bawat hayop na nakatira sa gubat na hindi pa napupuntahan ng kahit sinong tao. Malaya sila sa kanilang mga nais gawin at mga nais na mangyari sa kanilang mga buhay. Masagana sa pang araw araw ,magkakasundo ang bawat isa sa pamamalakad ng kanilang hari na si Haring Leon. Si Leon ang pinakamataas na na uri ng hayop na naninirahan sa kagubatang iyon. Sumunod naman ay si Kwago ang pinakamatalinong hayop na kanang kamay ng Leon, siya ang may nakakaalam ng lahat ng pasikot sikot sa gubat. Lahat ng gawain ng bawat hayop at pati ang mga tao na hindi pa nakikita ng ibang mga haop ay nalalaman nya din . Bawat araw na lumilipas sa gubat na iyon ay ang pag usbong din ng mga hayop upang maging mag-kaisa at mag tulungan sa bawat pakikitungo nila.

Ang mga ibon, mga hayop sa lupa at mga hayop tubig ay nag kakaisang nag-bibigayan para mabuhay. Kabilang na dito sina Pagong at Pusa. Hindi sila magkatulad at hindi rin sila magka-uri. Hindi rin sila magka-kilala at hindi rin maaring mag sama..

Masayang naglalakad ang pusa ng umagang iyon, parating kasi ang kapatid nya galing sa pangunguha ng pag kain. Maligaya itong nag-aabang sa tabi ng kanilang tahanan, habang pinapanuod ang mga batang aso na nag-lalaro malayo sa kanya. Nilapitan siya ng Babaeng aso at kinausap.

" Kamusta kana"

Nakangiting bungad nito ng batiin siya.

"Halika doon tayo sa lilim ng punong akasya, mag kwentuhan tayo habang hinihintay mo ang iyong kapatid. Masarap ang hangin doon , tanaw ang buong tanawin."

Anyaya nito sa kanya.

Ngumiti siya dito at saka nag salita.

"Salamat sa anyaya. Halika at dumoon tayo."

Mula doon ay nag lakad sila papunta sa puno ng akasya, masaya silang nag usap at nagkwentuhan.
Maya-maya pa'y lumapit na sa kanila ang dalawang tuta at nag lambing sa inahing aso. Saka naman ito dinilaan ng ina upang linisin ang katawan ng dalawa. Tuwang tuwa ang Pusa sa ganoong eksena ng mag iinang aso.

Pagabi na noon kaya nag aya na ang Pusa na bumalik na sa kanilang mga tahanan, Saglit pa'y dumating na ang amahing Aso at ang kapatid ng pusa. Inabutan ng dalawang lalaki ang dalawang babae na papasok na sa kanilang mga tahanan.

"Kapatid ko!"

Tawag ng pusa sa kanyang kapatid na babae.

Lumingon ang pusa at ngumiti ito .

"Kamusta kuya. Marami kabang nahuling isda ngayon?"

Masaya nitong wika sa kapatid.

"Ayus lang naman. Sapat na para sa isang linggo nating pag kain. Gusto sana kitang yayain sa susunod na panghuhuli ko para matulungan mo ako."

Sagot ng kanyang kapatid.

"Sige ba, hindi ba sinabi ko na sayo dati na gusto kong sumama sa iyo upang matulungan kita sa pangingisda mo, para sa pagkain natin?"

"Oo, subalit ayoko sana na tulungan mo ako kasi baka mahirapan ka. Binilin ka kasi sakin ni inay bago siya pumanaw, na alagaan daw kita at wag pababayaan."

"Kasama mo naman ako kuya eh. Mababantayan mo naman ako kasi mag kasama naman tayong nanghuhuli na pag kain natin."

"Hayaan mo't sa susunod na linggo'y isasama kita."

Ilang saglit pa'y sabay na naghapunan ang dalawa.

Bata pa ang mag-kapatid na pusa ng pumanaw ang kanilang mga magulang. Nabaril kasi ito ng isang mangangaso sa dati nilang tinitirahang gubat na ngayon ay isa ng syudad. Sa tulong ng Kwago dinala sila sa gubat na iyon at doon na nabuhay hanggang sa makayanan na nilang tumayo sa kanilang mga paa.

Mula pag kabata hanggang sa pag-tanda ay magkasama na ang dalawang pusa hindi sila nag-iiwanan. Lagi silang magkasundo sa kahat ng mga bagay na nais nila.

Kinabukasan maagang nagising ang mga hayop. Kaarawan kasi iyon ng kanilang hari na si Haring Leon, ang humahawak sa kanilang kagubatan, ito rin ang nag-babantay sa gubat upang protektahan ito.

"Magandang umaga aso."

Bati ng Lalaking pusa sa Amahing aso.

"Malaking selebrasyon ngayon ang magaganap sa ating kagubatan. Kaarawan kasi ng ating Hari."

"Oo. At mamayan kasama kong pupunta ang mag-iina ko papunta sa gitna ng kagubatan. Maarin kayong sumabay sa amin kung nais ninyo"

Sambit ni Aso.

"Salamat , Yamo't sasabihin ko sa aking kapatid upang mag kakasama tayo pag-dalo. "

Pasasalamat naman ng Pusa.

Malaking kasiyahan ang ka-arawan ng haring Leon. Sari-saring hayop ang dumalo, mga hayop na lumilipad at gumagapang. Sa kabila nama'y mga hayop na lumalangoy . Kabilang na dito ang Pagong at ang kanyang pamilya. Masaya ang lahat na nag kukwentuhan at nag tatawanan. Ang pusa ay nag lalakad sa tabi ng ilog upang uminom ng tubig. Ng hindi inaasahan isang ingay ang umalingaw-ngaw sa langit dahilang upang mataranta ang lahat. Nagtakbuhan, nagtulakan at isang dahilan upang matulak ang pusa at malag-lag sa tubig. Nakita iyon ng Pagong dahil sa kupad nitong kumilos naiwan na sya ng ibang hayop na lumangoy. Naging dahilan pa iyon upang masagip ang pusa mula sa pag kakalunod nito.

Sinagip ng Pagong ang Pusa dinala niya ito sa tabi upang alisin sa tubig. Maya pa'y kinagat ng lalaking pusa ang leeg ng kanyang kapatid upang itakbo. Hindi na nakuhang magpasalamat ng babaeng Pusa.

Sa tahana'y takot na takot ang bawat hayop. Walang lumalabas na baka'y marinig muli nila ang ingay na narinig nila. Natakot ang lahat. Nasira ang kasiyahan at kaarawan ng hari nilang si Leon.

Araw na ng panghuhuli ng pag kain nila. Sumama ang babaeng Pusa sa kapatid niya, kasama din nila ang mag-asawang aso at kanilang mga anak. Sabay sabay silang nanguha ng kanilang pag kain. Nagkwentuhan at kumain . At habang umiinom ang babaeng Pusa isang mukha ang kanyang naaninag. Ang hayop nga na nag ligtas sa kanya. Si Pagong!

Natulala siya at di nakapag salita, hanggang s amauna na itong bumati sa kanya.

"Kamusta kana?"

Tanong nito. Simula sa pag kakatitig nama'y parang natauhan ang Pusa.

"A-ayo-s lang ako. Sa-salam-at nga pala sa pagliligtas mo sa a-akin."

Pautal utal na kibo ng pusa. Nakatingin sa kanya ang Pagong habang nakangiti ito. Para namang napahiya ang Pusa kaya tumalikod ito.

"Ako nga pala si Pagong. "

Pakilala nito.

"Ikaw?"

Tanong nito sa kanya. Hinarapan nya ito at magalang na nagpakilala .

"Ako si Pusa. Dito kaba nakatira?"

Sagot naman nito na may halong tanong din.

"Oo, kasama ng ibang mga hayop na lumalangoy din. "

Nag-usap pa ang dalawanhanggang sa hindi na nila namalayan ang oras. Oras na para umuwi. Inaya na ng Lalaking Pusa ang kanyang kapatid.

"Uuwi na ako. Ikaw din. "

Masayang pag papa-alam ng Pusa sa Pagong.

"Sige, sa susunod naman.'

Sagot nito.

Katulad kanina. Sabay-sabay na umuwi ang mga Pusa at Aso. Sabay sabay na nakarating sa kanilang mga tahanan. Sa isang sulok naman ng Utak ng pusa ay ang saya sa pag kaka-kilala nya sa isang bagong kaibigan.

Naging mahina na ang ilog na pinaghuhulihan nila ng isda nababalita kasing may mga taong nakapasok sa gubat. Nakita iyon ng Kwago minsan. Nakita daw ito ng Kwago na kumukuha ng mga isda sa ilog at ibang mga hayop. Naging mdalas tuloy ang pag punta ng Pusa at Aso sa ilog.

Araw-araw na rin ang naging pag kikita at pag uusap nina Pagong at Pusa. Masaya siya sa tuwing makikita niya ito. Hindi niya maipaliwanag na sarili kung bakit. Ganito din ang naging pakiramdam ng Pagong sa Pusa. Hindi nabubuo ang kanilang mga araw kung hindi nila makikita ang bawat isa. Araw-araw sabay silang kumakain. Minsan nag-lalaro sila at nag hahabulan. Naguunahan sila na makarating sa batong nakagitna sa ilog. Tumatakbo ang Pusa at lumalangoy naman ng mabilis ang pagong. Unti-unti nilang nararamdaman ang bawat sarili nila tuwing sila ay nag kakaharp. Hanggang umamin ang Pagong sa Pusa ng minsan sersyoso silang nag uusap tungkol sa kanilang mga karanasan.

"Hindi ko alam kung ano ito. Galing ito dito. Sabay turo ng Pagong kung saan nakalagay ang tumitibok niyang puso. "

Nadam naman iyon ng Pusa.

"Hindi ko rin malaman ang ganitong pakiramdam. Masaya ako tuwing kasama kita. Malungkot naman ako kung hindi kita nakikita. "

Seryosong pag-amin nito.

Tanghali na ng lumabas ang pusa mula sa kanilang tahanan, umuulan kasi ng araw na iyon. Hindi makalabas ang magkapatid na pusa at ang mag aswang hayop. Mabuti na lamang at may natira oa siang pag kain na nkuha nila sa tulog ni Pagong. Palukso luksong patakbo ang ginawa niya upang lumipat sa bahay ng mga Aso. May nais lang kasing itanong ang Pusa sa inahin g aso, tungkol iyon sa nararamdaman niya mula sa kanyang saloobin. Pakiramdam niya'y mag kakasakkit saiya oras na hindi niya ito nailabas mula sa isang nakakaalam.

"Napasugod ka Pusa."

Bigkas ng inahin.

"May nais lamang kasi akong itanong sa iyo, kung iyong mamarapatin.

"Halika't tumuloy ka. Magpatuyo ka ng iyong balahibo't baka sipunin ka."

Pag mamagandang loob ng inahing aso sa kanya.

"Anu ba ang atin? "

Panimula nito sa kanya.

Parang nahihiya namang mag salita ito dito. Wari niya'y parang dapat nalang niya itong itago.

"Huwag ka ng mahiya sa akin. Kaibigan mo ako't hindi ka dapt mag-alangan."

Nakangiti naman nitong banggit sa kanya.

"Ahm, kasi ano.,"

Namumulang panimula ng Dalagang pusa.

"Nag tataka lamang ako kung bakit sa tuwing kasama ko si Pgong may nararamdaman akong kakaiba mula sa aking dib dib. "

Imbis na payuhan ay tumawa ang Aso at tumingin ito sa kanya na sobrang saya at hindi maintindihang ibig sabihin.

"Kasi nag mamahal kana."

"Anu yon?"

Tanong niya dito.

"Iyon ang nadarama namin ng asawa ko. Masaya kami kasi parehas naming nraramdaman yon. Pero ang sa iyo. Nagkibit balikat na lamang ang Aso at hindi na kumibo. "

Hindi nakapunta sa ilog ang Pusa ng boung araw na iyon. Hindi kasi siya makalabs dahil sa sama ng panahon. Subalit na gulat na lamang siya ng makita nyang may nag lalakad na papunta sa kanya. Habang siya ay nakatanod sa pintuan ng kanilang tirahan. Hindi siya nag kakamali . Si Pagong nga iyon. Papunta sa kanya. Palapit iypon ng palapit sa kanya. Kasabay naman ang magkahalong tuwa at pananabik. Kabog sa dibdib at ligaya.

"Kamusta ka?"

Masaya nitong bati sa kanya. Nakangiti ito ng sobra. Ganito din naman ang bungad nya dito nakangiti rin siya dito.

"Mabuti naman. Ikaw kamusta kana? Halika. Pumasok ka. "

Anyaya niya dito sa loob ng kanilang tahanan.

"Naku hindi na . Kinamusta lamang kita. Nalungkot kasi ako at hindi ka makapunta sa ilog ngayon,"

"Masama kasi ang lagay ng panahon. Pasensya kana ha?"

"Ayos lang, masaya na ako't nakita kita. "

Masayang dugtong pa nito.

Sa ganitong paraan lalong napalapit ang loob ni Pusa sa Pagong. Pakiramdam niya ay lalong siyang nahuhulog dito at hindi na niya ito makontrol.

Isang araw masayang nag uusap ang Dalawang hayo sina Pagong at Pusa, Hindi nila namalayan ang pag mamasid ng pangalawa sa pinakamataas ng hayop sa gubat. Si Kwago! Nakadapo pala ito sa isang puno kung saan kitang kita ang bawat hayop na nasa ilog at nasa tabi nito.

Nagulat ang lahat sa nabalitaan nila. Nakarating ito sa ibang mga hayop. Sa mataas na hayop. Maging kay Haring Leon ay nakarating na rin ito. Ipinag babawal sa batas ng Kagubatan ang pag- patol sa hindi mag- kauring hayop kapag napatunayan ito. Maaring paalisin at palayasin siya sa gubat . Oras na mag kasala. Hindi iyon maganda sa pandinig ng kapatid ng lalaking Pusa. Kapatid nya kasi mismo ang usap usapan sa buong kagubatan. Pag kadatin na pagkadating nito'y isang kalmot ang tumama sa mukha ng babaeng pusa. Napasimangot ito sa sakit.

"Alam mong bawal na bawal ang pakikipag mabutihan sa hindi natin kauring hayop. At maari kang mapaalis oras na malaman ito at napatunayan. !"

Pasigaw na wika ng Lalaking Pusa.

Hindi na nakakibo ang babaeng Pusa sa halip ay tumalikod ito at humiga na lang sa isang sulok.

Masama ang loob ni Pusa. Kinagabihay. Dali-dali syang pumunta sa ilog upang hanapin si Pagong. Subalit hindi niya inaasahan ang makikita niya. Si haring Leon ang nandoon. Nakita siya nito. Akmang tatakbo siya palayo ng harangin siya nito.

"Saan ka pupunta Pusa?"

Malaking boses na tanong nito. Nanginig ang katawan ni Pusa at sumagot.

"Dadalawin ko lamang poa ng kaibigan kong si Pagong. "

"Simula ngayon ay hindi kana maaring mag-punta at sumilip sa ilog na ito. Oras na maulit pa ito'y paalisin ko kayong dalawa mula sa kagubatan na ito.'

Nalungkot ang Pusa at Pagong sa pangyayaring iyon. Hindi nila iyon inaashan na mangyayari. At iyon ang isa sa mga kinatatakutan nila sa kanilang biuhay.

Subalit hindi sila sumuko. Sa isang liblib na lugar ng kagubatang iyon ay palihim muling nag kikita ang dalawa. Kahit na mahirap para kay pagong iyon dahil sa uri ng kanyang pagkilos ay kinakaya niya para lamang makita niya ang pinaka mamahal niyang Pusa. Doon ay tahimik silang nag kikita at palihim na nag uusap. Tanging ang inahing aso lamang ang naging katuwang ni pusa para sa pagkikita nila. Naiintindihan kasi ito ng aso. Kahit na bawala at kahit na hindi maaari at makakabuti sa kanila. Ninais pa rin nito, sapag kat alam niya ang nag mamahal.

"Ayokong mawala ka sa akin Pagong."

"Ayoko din mawala ka sakin pusa. Mahal na mahal kita't hindi ko makakaya oras na mawala ka sakin. "

Minsang pag uusap nila sa pag tatagpo nilang iyon.

Kahit sa ganoong paraan lamang ay masaya pa rin sila. Kahit na lihim ito ,hindi pa rin sila nag papadaig sa iba. Pinapakinggan pa rin nila ang tibok ng knailang mga puso at damdamin. Nahihirapan ma'y patuloy pa rin sila. Dahil iyon sa sobrang pag mamahal na nanaig sa knailang mga damdamin. Umiiyak na lamang ang Pusa tuwing maaalala niya ang knailang napakahirap na sitwasyon .Tangi si Pagong na lamang ang knayang nagiging lakas para mag patuloy ang kanilang pag mamahalan sa isa't-isa.
Nagpatuloy ito ng nagpatuloy. Lalong lumalim asila sa isat isa. Kahit na minsan hindi na nila kinakaya basta't iniisip lamang nila ang kanilang minamahal ay lumalakas pa rin sila. Subalit hindi parin talaga maari ang kanilang mga nais.

Minsan ng minsang magkikita ang dalawa sa knailang tagpuan ay sinundan ang Pusa ng kanyang nakatatandang kaptid. Bawat kilos nito ay hindi pinlampas. Hangaang sa makarating ito sa kanilang tagpuan. Dali-dali namang tinwag ng Pusa ang Leon. Ilang saglit pa'y nanduon na rin ang pagong ngunit. Nahuli sila. Nakita ng pagong na nakagitna sa dalawa ang pusa. Bigla na lamang syang dinakma ng leon. Dali naman siyang pumasok sa kanyang proteksyon upang hindi masaktan.

"Ito na ang huling pag kikita nyo dahil ikaw Paging. Ay hahatulan na makulong. Hindi na kita papapalisin sa kagubatang ito dahil hiling iyon ng pusang lalaki. Kapalit noon ay pag ka bilanggo at ang pagf puputol ninyo ng ugnayan ng pusang ito."

Nakakatakot na sabi ni leon. Sabay alis habang kagat kagat ang Pagong. Iniwan ng lalaking Pusa ang knayang kapatid. Ginawa niya iyon para lamang ma- protektahan ang kanyang nakababatang kapatid mula sa pag papalayas sa kagubatang kanilang tinutuluyan. Mahirap mag hanap ng tahanan. Katulad ng nagyari sa kanila bago sila mapunta sa lugar na ito.

Tumulo na lamang ang luha ng dalaga at umiyak na lamang ito ng umiyak.

Pag- uwi'y hindi nag deretso sa bahay ang babaing Pusa sa halip ay pumunta ito sa bahay ng aso.Upang makipag usap sa inahing aso. Umiiyak siya habang nag sasaad ng mga nangyari ng sandaling iyon. Malungkot ang Aso para dito. Naiintindihan niya ang nasa saloobin niya. Alam niyang mahirap talaga ang kanilang sitwasyon subalit nauunawaan din naman nito ang nakakatandang kapatid. Nalala tuloy ng Inahing Aso ang nangyari noon. Ang katulad ng pagmamahalan ni Pagong at Pusa. Noong siya ay bata pa lamang at wala pang masyadong alam.

Nagmamahalan din sina Ibong Maya at Dagang . Madalas kasi itong mag kasama sa pangunguha ng pag kain at pamamasyal sa gubat. Nalaman din iyon ng mataas na antas ng hayop. Sina Leon at Kwago. Pinaalis nila si Daga subalit sinundan ito ng Ibong Maya. Ang huling balita nila noon ay namatay ang daga dahil sa gutom sa labas g gubat at napatay naman si Ibong Maya dahil sa isang taong naghuhuli ng mga hayop sa gubat.

Ayaw iyon mangayari ng kapatid ni Pusa sa kanya kaya gnaun na lamang ang pag protekta nito dito. Lumipas ang marmaing araw. Walang maisip na paraan ang dalawa hanggang sa maisipan ng Pusa na pumuslit at makita man lang si Pagong sa kulungan ng haring Leon.

Maraming nakabantay sa labas. Sari-saring hayop iyon. Nandoon din si kwago at si Haring Leon. Katabi nila ang Ibong Loro na tahimik na nag mamasid at gumagala ang paningin. Isa ito sa pinaka kinatatakutan nilang banaty dahil kakaiba ito sa lahat ng hayop. Kumuha ng tyempo ang pusa para makalusot sa mga nag babantay n mga hayop doon. Inabot siya ng mahabang oras subalit hindi siya napgod sa kahihintay. Hanggang sa dumilim. Unti-unting nawawala ang mga bantay na hayop. Nababawasan na ang mga ito. At hanggang sa makatulog na ang Loro. Nawala na rina ng hari dahil ito ay bumalik na sa kanyang tahanan , maging ang Kwago ay ganun din. Nakapasok ang Pusa. Dahil sa tahimik niyang pag lalakad at magaang kilos ay napasok niya ang kulungan.

Hayun nakita na niya Ang pinakamamahal niyang Pagong. Matahimik niya itong tinawag.Tuwang tuwa naman itong lalapit na kanya. Niyap niya ang Pagong sa sobrang pag ka sabik. Umiyak siya. Hindi niya makontrol ang sarili sa harapan ng Pagong. Ganun din ang Pagong. Malungkot na may halong tuwa ang kanilang nadadama . Malungko dahil ang hirap ng lagay nila. Masaya sapagkat muli silang nagkita.
Patago pa rin ang ginawa nila upang hindi mahalata ang pag puntang iyon ng pusa. Ligtas naman itong nakalabas at nakabalik sa kanyang tahanan. Masaya itong ibinalita ni Pusa sa Inahing Aso. Masaya naman ito sa nalaman. Naging kakampi na rin niya ito at naging kunsinti para lamang sa kanya. Inilahad niyakung paano siya nakapsok at nakalabas sa kulungan. Sa wakas ay mababawasan na rin ang kanyang pag aalala sa kanyang minamahal na hayop. Kahit saang anggulo tignan ay sadyang mahirap. Mali na kung mali sa paningin ng iba. Subalit, prara sa dalawang nilalang na nag mamahalan .Hindi na iisipin ang mali at tama mahalaga ayang kaligayahan sa piling ng isa't isa. Maipakita lamang na mahal talaga nila ang nagpapakumpleto sa sandali ng buhay nila.

Mula sa labas ay nakatanaw ang pusa mula sa tanawin na makikita malapit sa kanilang tahanan. Tahimik ito at nag-iisip ng malayo sa kuryosidad. Hindi na niya namalayan na nasa tabi na pala niya ang kanyang nakatatandang kapatid . Katabi na pala niya ito't pinakikiramdaman lamang siya.

"Mahal kita kapatid ko"

Iyon ang bumasag sa oag iisip ng dalagang pusa ng mga sandaling iyon.

"Ayaw ko lamang na ikaw ay mapahamak. Kaya ginagawa ko ang mga bagay na iyon. "

Dugtong pa nito. Samantalang siya ay tahimik lamang na nakikinig at nakitingin sa malayo.

"Ikaw na lamaang ang nag-iisang kayaman ko sa mundo. Kaya nais kong maging mabuti ang lagay mo sa lahat ng oras."

Bigla na lamang tumulo ang luha ng kuya niya at napatingin siya dito.

"Hindi ko kakayanin kung pati ikaw mawawala pa sa piling ko. Hindi ko na kakayanin pa kung pati ikaw kukunin nila sa akin. Wala na tayong magulang . Ikaw na lang nag papalakas sa akin. Ayoko ng mawawala kapa."

Sabay talikod ito sa kanya. Hahabulin sana niya ito, ngunit na huli siya nakalyo na ito dahil mabilis na itong tumakbo. Naiwan siyang nag-iisa doon at naguguluhan. Naguguluhan siya dahil mahal niya ang kuya nya ayaw niyang mawalay dito, subalit ayaw din niyang mawalay sa kanyang pinakamamahal na pagong.

Wala na siyang nagawa kundi hintayin na lamang ang pag uwi ng kanyang nakatatandang kuya . Hindi kasi niya alam kung saan ito nag punta at anung oras babalik. Ngunit pahapon na'y wala pa rin ito. Inisip tuloy niyangsundan ito at hanapin kung saan man ito naroroon. Lumabas ang pusa para hanapin ang kanyang kuya . Pinuntahan niya ang madalas nitong puntahan ang puno ng nara na nasa gawing gilid ng kagubatan. Subalit wala ito doon. Pinuntahan niya sa kaibigan nitong kalapati. Subalit bigo pa rin ito. Wala pa rin ito doon. Wala siyang nagawa kundi ang umuwi na lang at bumalik sa kanilang tahanan.

Habang nag lalakad siya pauwi ay hindi niya maiwasan ang mata na tumingin sa mga hayop na nakamsid sa kanya. Animo'y inuuri siya nito at minamaliit. Nakayukong nag lalakad ang pusa at sabay patakbong nag madali. Pag dating niya sa bahay ay inabutan na niya ang kanyang kuya. Tahimik lamang ito at hindi kumikibo.

"Kuya pasensya kana. Hindi ko lamang makontrol ang bugso ng damdamin ko. Mahal ko si Pagong , alam kong bawal subalit hindi ko siya kayang mawala sa akin. "

Pag-uuna niya dito.
"Naiintindihan kita kapatid ko kaya nga hinayaan kita ng patago kang pumunta sa kulungan ng mga nag kasala sa kagubatan."

Nagulat siya dito at niyakap niya ang kuya niya. Nauunwaan siya nito. Umiyak siya ng umiyak. Niyakap siya ng kuya niya.

"Patawarin mo ako kuya. "

Nasa ganoong sitwasyon sila ng biglang may narinig silang mga pag putok. Maingay, nakakatakot nakakagimbala sa lahat.nagulat ang mag kapatid. Napalabs sila pati na rin ang mag asawang aso. Nakita nila ang isang grupo na may dalang mga liwanag papunta sa kagitnaan ng kagubatan kung saan naroroon ang kanayang pinakamamahal na pagong! Bigla siyang nakarmdam ng panganib. Naalarma naman ang lahat ng hayop na naroroon lahat sila ay natakot.

Mabilis na tinungo ng Pusa ang gitna ng kagubatan . Hindi na siya nag paalam pa sa kanyang nakatatandang kapatid. Alam niyang hindi siya nito papayagan. Subalit nagulat siya ng nasa likuran pala niya ito at sumusunod sa kanya. Ikinagulat niya iyon. Sa kabila nito ay masaya siya. Dahil sa ginagawa ng kanyang kapatid na lalaki.

Nakarating sila sa gitna ng kagubatan. Walang ng masyadong hayop na naroroon. Maging ang Leon Kwago Loro at ibang matataas na antas ng hayop ay wala na rin. Tanging naiwan ay ang mga nakabilanggong hayop kasama na si Pagong. Dali-daling nag punta ang mag-kapatid na Pusa sa kinalalagyan ng pagong . Itatakwa nila ito upang hindi mapahamak. Hindi nila alma ang kanilang gagawin. Palapit na ng palapit ang mga nilalang na may dalang maliwanag na bagay at maiingay sa pag lalakad. Sa wakas nakatakas na ang tatlo subalit nagulat sila ng masulubong nila ang isang tao! May hawak itong apoy at sa kabilang kamay nito ay mag nakahawak ng parang isang matigas na bagay. Wala silang ideya kung anu iyon. Patakas silang tumalon. Si Pagong naman ay marahang nag lakad. Dahil madilim hindi siya masyadon kita, hindi katulad ng mga kapatid na Pusa na puting puti ang mga balahibo.

Tumalon ang magakapatid subalit.biglang tumunog ang hawak ng tao sa kanyang kamay. Malakas ang tunog niyon. Nakakabingi, nakakatakot. Naalarma ang Pusa. Napalingon siya, dahil nakita niyang bumasak ang kaniyang kapatid. Ang kapatid niyang babae, bumagsak! Babalikan sana iyon ng lalaking Pusa subalit. Akmang sasaktan siya ng tao nakatalon naman na ito. Ilang oras pa ang lumipas. Nakita pala ng pagong ang mga pangyayari. Nilapitan niya ang pusa. Naghihingalo na itong subalit nakuha pang magsalita.

"Ma-ha-l n-a mah-al ki-ta Pa-g-ong"

Pa-putolputol nitong salita sa pagong Habang iyak naman ng iyak ang pagong. Hindi niya alam kung ano ang nangyayari sa pinakamamahal niyang pusa. Tanging alam lamang niya ay nasasktan ito at nahihirapan.

"Wag kang bibitaw mahal na mahal kita , huhuhuh!."

"Pa-ki sabi- sa ku-ya k-o maha-l k-o sy-a."

Pumikit na ang Pusa at hindi na nakapg salita. Pinipilit itong gisingin ng Pagong subalit hindi na ito gumagalaw. Wala na siyang nagawa kundi umiyak na lamang at yakapin ang pinakamamahal niya.

Dumating ang umaga hindi umaalis ang pagong sa tabi ng pusa. Dumating ang kapatid nito. Lumapit ito sa nakakababatang kapatid at niyakap ito. Malamig na ang kanyang katawan. Hinidi na ito humihinga at hindi na rin ito kumikibo. Tanging bakas na lamang ng dugo ang makikita dito. Napahagul-gol na lang ang nakatatandang pusa. Naawa siya at nag sisisi sa sinapit ng kaniyang kapatid. Habang ang Pagong naman ay malungkot at hindi na lang matanggap ang nangyari sa kanilang minamahal...

Si Mila At Ang Nuno

Nag-lalaro si Mila sa bakuran ng kanilang bahay isang hapon na iyon. Kahit mag-isa lamang siya at walang kalaro masaya pa rin siya. Wala kasi siyang kapatid na pwede nyang makalaro at makasaya. Subalit sabi ng kanyang ina ay hindi na siya mag kakaroon ng kapatid dahil wala na siyang ama. Ang ama niya ay pumanaw noong siya ay sanggol pa lamang. Inatake daw ito ng mabangis na hayop kaya hindi na niya ito naabutan ng siya ay lumalaki na.

Tanging ang mga halaman at hayop na alaga nila ang mga nakakalaro niya araw-araw. Araw-araw din ay nag umaalis ang kanyang ina para magtrbaho sa bayan. Tanging siya lamang ang naiiwan na mag-isa sa kanilang bahay para mag bantay at mag asikaso dito. Nakatira sila sa gitna ng kabundukan, madalang ang mga bahay pati na rin ang mga tao na naninirahan doon.

"Mila anak, huwag na huwag kang lalabas ng ating bakuran kapag umaalis ako. At huwag kang pupunta sa mataas na bahagi ng kabundukan marami kasing hayop na mababangis ang nandoon at baka saktan ka nila."

Laging paalala ng kanyang ina bago ito umalis. Ng hapong habang siya ay nakaupo sa harap ay isang maliit na boses ang kanyang narinig galing sa mga halaman na nasa harapan niya. Dahil sa murang isip niya, hinanap niya ang maliit na boses na nag salita at tumawag sa pangalan niya. Hinawi niya ang mga halaman na nandoon at nagsimulang igala ang kanyang paningin. Bigala siyang napaatras ng bumungad sa kanya ang isang maliit na taong kasinlaki lamang ng kanyang hintuturong daliri sa kamay. Naksuot ito ng kulay pulang maliit na damit, maliit na kulang itim na sapatos, at maliit na sumbrerong matulis sa dulo na kulay pula din.

"Wag kang matakot. Ako si Berto"

Wika ng maliit na nilalang sa kanyang harapan.

"Ako ay matagal ng nag babantay sa iyo dito, lgi kita pinapanuod habang ikaw ay nag lalaro. "

Dugtong pa nito.

Imbis na matakot ang bata. Ay hinarap nya pa ito. Inuri niya na parang tumitingin ng isang di kilalang maliit na bagay.

"Ako si Mila. sampung taong gulang."

"Kilala na kita. Matagal na kitang kilala. Subalit ako ngayon mo lang ako nakilala, dahil ngayon lang ako nagpakita sa iyo. Ako ay isang nuno. Naawa kasi ako sa iyo. Wala kang kalaro. Nais ko sanang makipag laro sa iyo."

Nakangiting wika ng nuno.

"Sabi ng nanay ko wag daw akong makipag usap sa mga estranghero. Baka daw kasi mapahamak ako kung hindi ko kilala ang tao."

"Subalit hindi naman ako isang estranghero. Matagal na kitang kakilala. Kahit ako ay ngayon mo lamang nakilala. "

Naglaro ang bata kasama ang nuno. Tuwang-tuwa siya habang ang maliit na tao ay nag ku-kwento sa kanya ng mga nakakatawang bagay, Nagtatalon talon ito sa harapan niya at umaarteng gaya ng isang artista sa entablado. Natapos ang araw na iyon ni Mila na masaya, nag karoon siya ng bagong kaibigan at kalaro. Ilang saglit pa'y dumating na ang kanyang ina, sinalubong niya ito at sabay humalik sa kamay. Ganoon lamang ang kanilang buhay sa araw-araw ng dumadaan sa kanila.

Kinabukasan ay maagang nagising ang ina ni Mila para mag-luto ng kanilang agahan sa umagang iyon. Maaga kasing aalis ito paara mag punta sa bayan at maghanap buhay muli. Ginising na nito si Mila at sabay na silang kumain sa hapag. Ilang saglit pay nag paalam na ito sa kanya at lumakad na. Maya-maya'y sumulpot si Berto sa kanyang harapan. Nakangiti ito at nakatingin sa kanya.

"Kamusta ka Mila. ? Halika't bilisan mong kumain. Maglaro na tayo sa labasan. "

"Naku mag lilinis pa ako ng bahay, binilin nya kasi iyon sa akin. Bago daw ako mag-laro, huwag ko daw kakalimutan ang binilin nya. "

"Naku! Mamaya kana mag linis. Dapat ang ginagawa mo ay nag lalaro lamang. Maglaro ng maglaro.!"

Sambit ng nuno sa kanya.

"Halika na Mila. Bahala ka mamaya aalis na ako at wala kang makakalaro. Pupunta ako sa taas ng bundok para duon mag-hanap ng ibang kalaro. "

Sa pagpupumilit'y napapayag din nito ang bata. Hangggang sa mawaglit na dito ang mga bilin ng kanyang ina. Naglaro sila ng naglaro . Tuwang-tuwa si Mila, hanggang mag salita ang nuno sa kanya.

"Halika Mila sumama ka sa akin."

Anyaya nito.

"Saan tayo pupunta?"

"Sa lugar namin. Duon tayo mag lalaro maraming pwedeng laruin doon. Marami pa tayong makakalaro."

"Naku hindi pwede. Huwag daw akong aalis sa kulob namin sabi ni inay sakin. "

"Sandali lamang naman iyom. Bababalik din tayo. "

"Baka kasi magalit ang inay ko at pagalitan ako."

"Naku hindi naman natin sasabihin. Huwag kang mag alala. Masaya sa amin. Walang kaungkutan. "

Sinundan ni Mila ang nuno. Sa likod ng kanilang tahanan ay may isang punso .

"Paano tayo makakapasok diyan? Wala namang lagusan ?

Tanong ni mila.

"Yumuko ka at ilagay mo ako sa iyong mga palad. Sabay tayong papasok sa loob at sabay tayong papasok doon." Sabay turo sa punso.

Nakapasok na sila sa loob isang madilim na daanan at kakaibang amoy ang nalanghap ng bata. Hanggang isang liwanag ang kanyang naaninag.

Parang isang kweba na may tumutulong tubig sa itaas na galing sa hamog, at maliliit na nilalang ang nabungaran ni Mila. Lahat ay kasing laki ni Berto. Nakaitim na kasuotan ang iba at ang iba naman ay naka pula. Natakot si Mila ng tumingin sa kanya ang mga ito..

"Tinitignan nila ako Berto. Ang sasama ng tingin nila sa akin."

Lumayo ang katabing nuno ng bata Humalo ito sa mga kauri nitong mga nuno. Tinignan din siya nito at tumawa ng malakas.

Lalong natakot ang bata. Tatakbo sana ito sa palayo sa mga ito subalit bigla siyang napaupo, tumama kasi ang kanyang paa sa batong nasa paanan niya.

"Hindi kana makakaalis dito!" Sigaw ng maliit na boses na katabi ni Berto.

"Dito ka na lamang habang buhay." Dugtong pa ng isa doon.

Umiyak na ang bata.

"Gusto ko ng umuwi sa amin."

Iyak niya.

Tumawa ng tumawa ang mga nuno, Akmang lalapit na ang isa na may dalang manipis na animoy sinulid. Ng biglang marinig ni Mila ang boses ng kanyang ina.

Pagabi na nga pala noon at umuwi na ang kanyang ina. Subalit hindi siya nito makikita.

Huminto sa pag lapit ang nuno. Sabay nito ang pag sigaw ng malakas ni Mila.

"Inay huhuh. Tulungan ninyo ako!"

Mula sa labas ng punso narinig iyon ng ina ni Mila.

"Anak nasan ka!"

"Nandidito po ako sa loob ng punso! Tulungan ninyo ako sasaktan nila ako!"

Nataranta ang nanay ng batang babae. Maya-maya pa'y nawala na ang boses ng ina ni Mila. Lalong umiyak ang bata. Mula sa ilalim ay itinali ng nuno ang paa ng bata.

"Niloko mo ako Berto. Sabi mo kaibigan kita pero hindi mo ako tinutulungan makaligtas dito! huhuhu! Gusto ko ng umuwi sa amin. "

Iyak niya

"HAHAHA! Hindi kana makakauwi iniwan kana ng ina mo! "

"Hindi totoo iyan.! Babalikan nya ako huhuhu!"

Tuwang tuwa ang mailiit na nilalang habang ang batang si Mila ay iyak ng iyak.

Isang boses ang narinig ng lahat mula sa itaas ng punso ang nakapg pagimbal sa lahat ng nuno. Isa kasi sambit ang isinasagawa nito. Para silang sinaksaktan sa bawat salita na kanilang naririnig. Ilang saglit pa'y nawalan ng malay ang bata. Hindi na niya alam ang mga sumunod na pangyayari.

Nagising si Mila sa sa kanlungan ng kanyang ina, sa tabi nito ay si Mang Tino ang kilalang albularyo sa kanilang lugar. Ito pala ang tumulong sa kanya mula sa punso. Yumakap siya sa kanyang ina.

"Hindi ko na po uulitin ina. Hindi na ako sasama sa hindi ko kakilala. Susundin ko na ulit ang bil;in ninyo sa akin."

Niyakap siya nito at nagpasalamat sa matandang tumulong sa kanila.

At mag mula noon hindi na nag pakita ang maliit na nilalang sa kanya. Lumipat na rin ng bahay sila Mila sa bayan kung saan nakatira ang kanyang lola. Ito na ang mag babanaty sa kanya habang wala ang kanyang ina.



ARAL: Huwag sasama sa hindi masyadong kakilala, at sumunod sa magulang..

Pangarap ng Diwata

Sa isang kagubatan ay masyang nag lalaro ang lambana at iba pang uri ng engkanto na tahimik na nag babantay sa isang kagubatan. Isa na dito si Wana isang diwata na nais magkaroon ng kaibigang tao. Subalit isang daang taon na siyang nabubuhay sa mundo ay wala parin siyang nakikilala ni wala siyang ideya kung ano ang itsura ng tunay na tao. Narinig lamang niya iyon sa isang tikbalang na nakakita daw ng tao sa isang kakahuyan nuong bata pa lamang siya. Simula nuon ay ninais na niyang makakita ng tunay na tao.

Ang kaharian ng mga engkanto na gaya ni Wana ay sa likuran ng mga punong malalaki at walang nkakapasok na kahit anong nilalang na galing sa labas ng kanilang kaharian o kahit anong nilalang na may isip na galing sa gubat. Maganda sa kanilang kaharian , masaya , walang problema. Ang lahat ng engkanto ay mag kakasundo at masayang nag lalaro. Subalit ang engkantong si Wana ay nag nanais ng kakaibang karanasan. Nais niyang lumabas sa kanilang kaharian at makita at makakilala ng mga tao.

"Naku hindi kaba masaya dito sa ating kaharian Wana?:

Minsang tanong nga kaibigan nitong si Yumi, isa ring diwata.

"Masaya, kaso nag sasawa na kasi ako dito sa ating kaharian."

Sagot niya dito na walang kagatol-gatol.

Isang gabi habang nagpupulong ang pamilya ni Wana kasama siya at mga kapatid niya. Ay nasambit nya sa kanyang ama na nais niyang lumabas ng kaharian at makakita ng tao. Hindi niya inaasahan ang pag sagot nito sa kanya ng tinanong niya kung maari ba.

"Hindi maari! Hindi mo ba alam na masasama ang mga tao at mapanakit sila sa katulad nating mga engkanto? "

Ikinagulat ito ng diwata at hindi na lamang kumibo , subalit sa kanyang utak at isipan ay hindi pa rin iyon naalis. Narinig niya noon na mababait daw ang mga tao at hindi nanakit. Subalit bakit ganun ang sinabi ng kanyang amang engkanto?

Sa mga panahon at araw na lumilipas ay lalong nanabik ang diwata na makalabas sa kanilang kaharian.

Naglalakad ang dalagang engkanto isang araw sa isang masukal na daanan upang kumuha ng prutas at pagkain na dadalhin niya sa kanilang tanahan ng isang mangkukulam ang nakasalubong niya at tinitigan siya nito ng matagal. Napahinto siya sa pag lalakad at tinanong ang matanda kung bakit siya nito tinitignan. Subalit iba ang sinagot nito sa kanya.

"Matutulungan kita sa pangarap mo. Kaya kong ibigay sa iyo ang daan upang makalabas dito sa ating kaharian at makakilala ng mga tao na pinapangarap mo. "

Nagulat ang magandang diwata at nag tanong siya sa matanda.

"Paano nyo po nalaman iyon?"

Tumawa lamang ito at nag salita.

"Ang tahanan kpo ay nasa dulo ng gulod na iyon maari mo akong puntahan para akin kitang matulungan."

Isang kisap lamang ay nawala na ito sa kanyang paningin. Dali dali na lamang umuwi ang diwata sa kanilang tahanan at hindi na kumha ng pagkain.

Matagal na pinag isipan ni Wana ang pag punta sa bahay ng mangkukulam na nakatira sa gulod. Nabuo ang kanyang desisyon na puntahan iyon. Naglalakad na siya papunta roon ng makadama siya ng panlalamig sa katawan. Subalit hindi niya iyon pinansin. Hanggang sa makarating siya sa gulod. Nakita niya ang munting kubo na nakatayo sa ilalim puno at natatakpan na iyon ng mga ugat at makakapal na dahon. Lumapit siya sa bahay at tangka na niyang katukin iyon ng bigala itong bumukas at nagulat siya sa pag-labas ng matanda mula roon.

"Kanina pa kita hinihintay dahil alam kong darating ka"

Malamig na salita ng mangkukulam sa kanya.

"Tungkol po ito sa sinabi ninyo sa akin nuong nakaraang mag kasalubong tayo."

Ngumiti ang nakakatakot na matanda. Lumabas ang maiitim nitong ngipin at lalong kumulubot ang balat nito sa mukha.

"Nais kong pumunta sa lupa kung saan nakatira ang mga tao"

"At ano ang magiging kabayaran nito?"

Nagulat ang diwata sa sinabing iyon ng matanda. At napapapayag siya nitong ibigay ang gintong suklay na suot suot niya.

Binigyan siya ng matanda ng isang sambit ng magbubukas ng pinto patungo sa lugar ng mga mortal. Sa ilog niya ito gagawin subalit siya lamang ang pwedeng gumamit non at hindi na siya makakabalik oras na gawin niya iyo, Ngunit nanaig pa rin sa kanya ang kanyang nais.

Kabilugan iyon ng buwan buwan ng magpunta siya sa ilog. Sa malaking bato na nakaharang papunta sa malaking talon ay binigkas niya ang sambit na ibinigay sa kanya ng matanda upqng buksan ang pintuan na itinuro sa kanya nito.

Mahabang panahon na rin ang nakakalipas simula ng hindi nabubuksan ang pintuan patungo sa mundo ng imprtal. At pinag babawala na ang pag bukas nito dahil mapanganib na sa mga engkantong naninirahan dito.

Yumanig ang paligid at umabot ito sa buong kaharian ng mga engkanto. Na alarma ang mga naninirahan dito subalit ilang sandali pa ay may liwanag na lumabas mula sa liwanag galing sa bato. Na mangha ang diawata subalit takot naman iyon sa ibang engkantong nakaramdam niyon.

"May nagbubukas ng pintuan patungo sa mortal. " wika ng matandang tikbalang sa mga kapawa engkantong nasa loob ng tahanan nito.

"Masama ang pangitaing ito. Hindi nakakabuti. Kailangan nating isara ang pinto ngayun din."

Dali dali nilang pinuntahan ang ilog at nagulat sila ng nakabukas na ang pinto. Isinara nila iyon sambit ang ibang bulong na alam ng mga matatandang engkanto.

Nakalabas na si Wana, nakita niya ang paligid naglakad lakad siya at may nakita siyang isang tahanan sa sa tabi ng puno. May naglalarong bata sa tabi nito. Tangka niyang lapitan ito subalit ng makita siya nito ay dali-dali itong nag tatakbo at pumasok sa loob ng bahay. Sinundan niya ito, kumatok siya sa pinto at natanaw nya mula sa bintana ang takot na takot na itsura ng bata.

Nagtataka siya sa kakaibang itsura ng bata. Maliit ang tainga nito hindi katulad ng sa kanya. Kakaiba ang kasuotan na suot nito . Samantantalang ang kanya ay dahon lamang na tuyo na pinag tagpi-tagpi. Mayroon siyang mahabang buhok na umaabot na sa kanyang tuhod. Lalapitan sana niya ang bata ng bigala siya nito sinigawan. Subalit hindi niya maintindihan ang sinasabi nito. Natakot siya ng inambahan siya nitong babatuhin ng hawak nitong parang isang matalim na bagay .Dali dali siyang nag tatakbo palayo, nanginginig ang kanyang katawan.

Padilim na subalit lakad pa din siya ng lakad. Gutom na gutom na sya subalit walang pag kain siyang nakikita. Sa sobrang pagod at gutom na nararamdaman niya ay nanghina siya at bumagsak sa tabi ng isang puno.

Nagising na lamang siya na nakatutok ang muka ng isang bata at isang matandang babae sa kanya. Nakangiti ang dalawa sa kanya. Animoy nakikipag kaibigan sa estrangherong hindi nila kakilala. Nginitian siya nito. Nagsalita ang matanda. Subalit gaya ng nauna hindi rin niya ito naintindihan. Binigyan siya ng bata ng isang bagay. Alam niyang bunga iyon ng punong kahoy. inamoy niya ito at dahan dahan niyang kinagat. Kinain niya iyon at naubos niya ang binigay pa ng matanda sa kanya. Matahimik siya ng bigla siyang kalabitin ng matandang babae. Nakangiti ito at nag salita. Nagulat siya ng mag salita ito ng katulad ng kanilang lengwahe.

"Anong pangalan mo diwata?"

Tanong nito

"Wana po."

Kinuwento ng diwata kung paano siya napunta sa mundo ng mga mortal at kung bakit siya nag punta dito. Lumongkot ang mukha ng matanda at humarap ito sa kanya.

"Isa din akong diwata kami ng apo ko ay nakatira sa kaharian na pinaggalingan mo din.Subalit umalis ako doon upang sundan ang aking yumaong anak dito. "

Lumongkot din ang mukha ni Wana. Nauunawaan niya nag matanda.

"Hindi maganda ang naging trato ng mga tao sa katulad nating engkanto. Muntik na kaming mpatay ng mga tao. Mabuti na lamang at may natitira pa akong kapangyarihan noon . Humina ng humina ang aking katawan simula ng umalis ako sa kaharian. Sa ngayon ako ang katulad na lamang ng isang mortal. Subalit ninanais ko pa rin na masilayan ang kaharian na aking pinaggalingan. "

Nakaramdam ng pagsisi si Wana hindi na sana niya ninais ang ganito. Lumipas pa ng lumipas ang panahon., Nasa lugar pa rin ng mortal ang diwatang si Wana. Nakakaramdam na siya ng panghihina. Nasa labas ng bahay si Wana ng bigla na lamang may bumato sa kanyang ulo dahilan upang bumagsak ito. Nakita niya ang isang lalaki na papalapit sa kanya may hawak itong matalim na bagay at patutuko sa kanya..Kahit nanghihina ay dali daling siyang bumangon at nag tatakbo siya paloob sa bahay ng matanda. Umiiyak ang diwata. pinag babato ng tao ang bahay na pinag tataguan nito. Takot na takot ang diwata. Nawala na ang ingay sa labas. Nawala na rin ang lalaking nais siyang saktan. Dumating ang matanda at yumakap siya sa lola. Nais na niyang bumalik sa kanilang kaharian. Ayaw na niya sa mundo ng mga mortal . Ayaw na niyang mag-tagal pa dito. Gusto na niyang umuwi kung saan siya talaga nakatira.

Dumating na ang panahon para makabalik siya sa kanyang mundo. Sa tulong ng matandang tumulong sa kanya. Nag-punta sila sa ilog na pinanggalingan niya ng siya ay lumbas, ngunit hindi iyon naging mabuti sa kanilang pag alis. Isang grupo ng mga tao ang nakakita sa kanya at tinatangka siyang hulihin papalapit ito sa kanila, natakot ang diwata. Sinubukan sila nitong saktan sa pamamagitan ng pag babato ng mga matitigas na bahay. Palapit na iyon sa kanila ng bigkasin ni Wana ang sambit na tanda niya. Sa kamalasan ay tinamaan ang matandang diwata bumagsak ito at umiiyak na nag salita.

"Umalis na kayo at isama mo na ang apo ko... malapit ng magsara ang pintuan. At kayong dalawa na lamang ang may kakayahan upang makapasok sa pintuan.'

Umiiyak ang bata at ang diwatang si Wana. Ayaw niyang iwanan ang matanda subalit, kailangan niyang maisalba ang buhay niya at ng bata. Dali dali niyang kinarga ang bata at patakbong tumalon sa pasara ng lagusan. Huli na lamang niyang narinig ang umiiyak na nasasakatang matanda.

Nakabalik na nga siya at ligtas na. Sa lagusan ay nakita niya ang kanyang pamilya at kaibigan kasama ang mga iba pang engkanto. Sinalubong siya nito at niyakap.

Umiiyak siya at malungkot na nagsalita.

"Patawwad po ama hindi ko kayo sinunod, hindi ko na po uulitin. "

Simula noon ay hindi na pumasok sa isipan niya na ang mundo na mananakit at sisira sa kanya.

_the end_